''Er gebeurt vaak iets met schrijvers dat nooit met architecten of ingenieurs gebeurt, vaak vragen mensen hen: waar dienen ze voor?"
Mario Vargas Llosa
Natuurlijk zijn schrijvers goed in het vertellen van een verhaal. Een verhaal dat in mijn geval begint met een schorpioen en eindigt met een octopus. De eerste is een voorwaarde die altijd vervuld is, en de tweede hangt af van het soort inkt dat ik gebruik. In de tussentijd zweeft een verhaal dat tot dat moment alleen tussen de rotonde van mijn navel en de kilometer naar mijn neus loopt. Dan verschijnt de nacht en het papier, onschuldig en logisch, beweegt het als een schorpioen van de ene kant van mijn bureau naar de andere. Leeg en tegelijkertijd geladen met een wit gif. Terwijl ik er naar kijk, doet het origami met mijn herinneringen.
Ik wil gewoon dat er een einde komt aan die witte stilte, dus neem ik de pen en schrijf ik tot mijn vingers zich vullen met inkt en ik eruit zie als een octopus. Want schrijven op die blanco pagina is een klacht, een klein protest tegen de vluchtigheid. Tegen het kortstondige en ongrijpbare dat een herinnering kan worden. Zoals de herinnering aan onze eerste kus, weet je nog liefje? Met de sterren in het publiek en de oktobermaan als spiegel. Ik heb je die dag een brief geschreven, vele manen geleden. Maar dat is het verhaal van een andere herinnering...een die tenminste de tijd en het papier heeft overleefd.
Wil je meer teksten van Andrea lezen? Neem dan eens een kijkje op haar blog.