Vele mensen zeggen dat ze Germaanse talen, zoals het Duits en het Nederlands, agressiever vinden dan Romaanse talen, zoals het Frans en het Italiaans, die het Latijn als oorsprong hebben, maar ik ga niet akkoord. De geluiden in het Nederlands zijn net zachter dan die in het Italiaans. Ik denk bijvoorbeeld aan de woorden die op -tje of -pje eindigen, of die met sch- starten. In het Engels zeg je vaak 'shush' in een slaapliedje of als je wil dat iemand stil zou zijn, en ik vind fricatieven en sisklanken dan ook zacht en ontspannend. Het Italiaanse woord 'zitto' klinkt bijvoorbeeld veel harder voor mij dan 'wees stil'. Mijn lievelingswoord is 'schilderij', want de kunstwerken waarnaar het woord verwijst, zijn vaak prachtig en het geluid van het woord zelf is heel leuk.
Aan de andere kant zijn er veel moeilijke en ook lelijke Nederlandse woorden, zoals 'stofzuiger' (één van de lelijkste) en 'gruis' (lelijk en ook heel moeilijk te zeggen). Aan de woorden 'ruim' en 'sneeuw' zal ik nooit wennen: telkens als ik ze hoor, kan ik niet anders dan lachen! Ze klinken zoals Engelse woorden, maar met een gek accent. Volgens een vriend van mij uit Antwerpen klinken 'room' en 'snow' ook heel belachelijk voor Vlamingen. Maar de grappigste woorden in het Nederlands zijn plaatsnamen. Toen ik voor het eerst 'Erps-Kwerps' en 'Aarschot' in de trein hoorde, lachte ik. Nadat mijn trein geannuleerd was en ik van Aarschot naar Leuven met de fiets had moeten rijden, lachte ik minder.