Mijn verhaal met Nederlands en Vlamingen startte in Oostende, waar mensen een moeilijk dialect spreken - althans volgens mij. Hoewel mijn taal niet goed was, wilde ik toch aan verschillende activiteiten deelnemen.
Toen ik daar was, werkte ik als vrijwilliger in het ziekenhuis Az Damian. Eigenlijk werkte ik op verschillende afdelingen en daar had ik enkele grappige situaties.
De eerste situatie was op de afdeling dialyse en daar moest ik de patiënten vragen wat ze wilden eten tijdens hun verblijf in de afdeling. Een patiënt wilde bier, maar omdat ik moeite had met de uitspraak van de ‘p’ en ‘b’ en de ‘ee’ en ‘ie’, bracht ik voor hem een peer mee. De patiënt lachte en legde me uit dat hij bier had gevraagd.
In een andere situatie vroeg ik de naam van een patiënte om te noteren wat ze wou eten. ‘Erna’, was haar antwoord, waardoor ik vroeg of ze bedoelde dat ik later moest komen. Ze lachte en zei: ‘Nee, mijn naam is Erna.’
Een andere patiënt bestelde een “stute” en ik dacht dat het speciaal eten was. Daarom ging ik naar de kok die in de keuken van het ziekenhuis werkte om het hem te vragen. Die glimlachte en zei: ‘Dat is gewoon een boterham.’