Mijn dag kon niet meer stuk dankzij een koe, die zelfs stom was.
Toen ik in België aankwam, kon ik bijna geen Nederlands. Engels was meestal een optie, maar ik wou mezelf onderdompelen in deze nieuwe taal en cultuur. Ik krijg enorme gevoelens van onzekerheid als ik de taal van het land waar ik woon niet kan begrijpen. Tijdens mijn eerste semester hier begon ik les te volgen aan het ILT en tegelijkertijd zocht ik manieren om mijn Nederlands zo snel mogelijk te verbeteren. Ik heb een introverte natuur, dus ik begon met een activiteit die weinig interactie vereist: boeken lezen. Als je een heel laag niveau van de taal hebt, dan moet je aan de slag met kinderboeken. Maar er zijn twee probleempjes: ten eerste, hoewel ik woorden zoals regenboogelfje, zeemeermin en drakenei heel leuk vind, kan ik ze niet zo vaak gebruiken in het dagelijks leven. Ten tweede, absoluut niemand spreekt zoals in een boek. Toen besloot ik dat ik meer in gesproken taal moest investeren en ik begon bewust overal te luisteren naar mensen: in de supermarkt, in de bioscoop, op straat, in de bus. Ik wou graag weten hoe mensen reageren op bepaalde situaties, om hun reacties te kopiëren.
Tot dan zette ik het Nederlands op de achtergrond, net zoals alle vreemde talen, maar nu schonk ik er plots veel aandacht aan. Het voelde een beetje alsof mijn oren dubbel of driedubbel zo groot waren geworden, om alle informatie te kunnen verzamelen. Natuurlijk kon ik er heel weinig van snappen, alleen maar enkele eenvoudige woorden hier en daar. Mijn ervaring met de taal toen deed me denken aan een stikdonkere gang. Telkens als ik een herkenbaar woord hoorde, ging er een piepklein lichtje aan en was de gang helder voor een ogenblik. Dan weer duisternis. Het kon soms frustrerend en demotiverend zijn, zeker als je rekening houdt met alle andere taken die onze hersenen moeten uitvoeren tijdens het leerproces.
Tot die dag. Het begon net zoals alle werkdagen: ik moest naar de les met de bus. De bus kwam en stopte op de weg naast de halte, maar niet op de specifieke plek bestemd voor het stoppen. Ik moest dus eerst het fietspad oversteken om in te stappen. En dat deed ik meteen, zonder eventjes te checken of daar iemand met de fiets reed. Heel grote fout! Ik hoorde ineens het geluid van piepende remmen en besefte dat ik bijna aangereden werd door een fietser, die mij op het laatste moment had kunnen ontwijken. Hij keek razend naar mij en schreeuwde zijn longen uit het lijf: “STOMME KOE!!!”.
Ik stond daar geschokt, zonder iets te zeggen. Er was iets magisch gebeurd, de duisternis was weg. Ondanks de ongetwijfeld negatieve energie van die zin, werd ik er heel blij van. Voor de eerste keer kon ik alles wat hij had gezegd begrijpen! Achteraf bekeken klinkt dat misschien onbelangrijk of zelfs een beetje naïef. Maar op dat moment was het voor mij een echte onthulling, een aanwijzing dat ik vroeg of laat de taal onder de knie zou hebben. Ik keek naar hem met een stralende glimlach. Ik zal nooit zijn (stom)verbaasde gezicht vergeten.