'Nature always wears the colors of the spirit', zegt essayist Ralph Waldo Emerson. Dat betekent dat de natuur een manier heeft om onze stemming te weerspiegelen: in de winter kun je verdrietiger worden en in de lente voel je je vernieuwd en verfrist. Het weerspiegelt Emersons romantische overtuigingen, omdat hij zag dat de natuur zijn spirituele kant weerspiegelt.
Altijd? Zou de natuur altijd de kleuren van de zielen dragen? Toen ik deze quote voor het eerst las - toevallig een prachtige nacht met volle maan, doken meteen de volgende vragen op: Wat bedoelt Emerson eigenlijk? Hoe kwam hij tot dit besluit? Het lijkt me logischer dat de zielen zich aanpassen aan de natuur. Wie wordt er niet vrolijk van een sprankelend straaltje zonneschijn? Na wat opzoekwerk werd de inhoud van deze wijze woorden duidelijker.
Emerson stelt dat de natuur een weerspiegeling is van het zelf. Waar je ook naar kijkt in de natuur, je zal een aspect vinden van wie je werkelijk bent. Ik dacht meteen aan de hoge bergen in Turkije, mijn geboorteland. Wat voor vreugde overspoelde mijn ziel telkens ik de kans kreeg ze te bezichtigen. Mijn moeder daarentegen kon meer genieten van een uitzicht op de helderblauwe zee. Zouden deze keuzeverschillen iets zeggen over ons karakter? Wie wij zijn? Jezelf ontdekken lijkt mij de moeilijkste en tegelijk meest uitdagende missie in een mensenleven. Helaas krijgt niet iedereen de kans om dit te doen. Jonge zielen zijn meestal gefascineerd door natuurgebieden.
Tegelijk dragen wij als levende wezen de verantwoordelijkheid om de natuur te beschermen. Als de mensheid hebzuchtig en vernielend is, beschadigt hij zijn thuis. De opwarming van de aarde is een feit waar we allen weet van hebben. Zijn we op globaal niveau in gevecht met onszelf? Er valt veel te zeggen over dit onderwerp. Ik wil graag afsluiten met mijn nieuwe inzicht dankzij de quote van Emerson: als je in vrede bent met jezelf, ben je in harmonie met de natuur.
Comments