Deze twee woorden naast elkaar geschreven in een krantenartikel deden me denken aan de
bijzondere dingen in het leven die we allemaal doen. Of dat bijvoorbeeld iets creatiefs in kunst is of iets nieuws en boeiends binnen onze eigen belangstelling in het kader van ons leven of het werk: onze ervaring is iets unieks. Ook een nieuwe taal leren.
In het begin is dat altijd uitdagend en we twijfelen er vaak over. Kan ik dat wel? Dat is een langdurig proces – zal ik het volhouden, heb ik er een aanleg voor? Maar met de tijd en met de nodige energie en zeker de zin die we in dit nieuwe ‘project’, onze KraNT2, moeten steken, komt ook de beloning en iets oorspronkelijk ondenkbaar dat wordt verwezenlijkt.
Onlangs heb ik een artikel over het project van een jongen uit Gent gelezen. Hij heeft namelijk gedurende drie jaar elk vrij moment besteed aan zijn boot, die aanvankelijk in slechte staat was, om hem met zijn eigen handen om te bouwen tot een prachtige woonboot. ‘Wow’, zei ik, ‘kijk naar hem: wat een verhaal, wat een toewijding!’ Het verhaal is me bijgebleven omdat ik de moeite en zijn volharding waardeer. Een vriend van mij voegde toe: ‘Jij hebt ook iets gelijksoortigs gedaan: je hebt het Nederlands in die tijd geleerd en dat is niet niks.’ Of dat vergelijkbaar is of niet, was mijn vraag. Nadien besefte ik hoeveel wij de neiging hebben om dingen die we zelf doen als vanzelfsprekend of gewoon normaal te beschouwen, hoewel we ons op die manier eigenlijk aan het ontplooien zijn en het een reden zou moeten zijn om jezelf te complimenteren. Wij streven altijd naar beter en beter en zien soms alleen nog verbeterpunten en niet het hele verhaal. Maar als ons streven naar het beste gepaard gaat met de passie voor een bepaald gebied, is dat niet alleen uiteindelijk de moeite waard maar brengt het ook een ongelofelijke hoeveelheid van trotsheid, voldaanheid en energie voor
alle andere dingen des levens.
Soms moeten wij gewoon herinnerd worden aan die prestaties en er wat bewuster
naar kijken. Na dat gesprek herinnerde ik me de artikels van Bernard Dewulf van de krant
De Standaard – die ik van het begin van mijn leven in België en eigenlijk van mijn leerproces
van het Nederlands probeerde te lezen. En ja, ik heb mijn lat bewust hoog gelegd. Er waren
momenten waarop ik dacht dat ik hem nooit volop zou begrijpen door zijn bijzondere stijl van
schrijven. Naarmate de tijd passeerde, begon ik er meer en meer van te begrijpen en er later zelfs van te genieten. Nu kijk ik er met vreugde naar uit en mijn niveau van de taal permitteert me nuances te herkennen.
Ik herinnerde me ook de uitdagende momenten toen ik tijdens mijn eerste dagen in België het VTMnieuws met Stef Wouters zag en het Nederlands voor mij bijna als Chinees klonk. Maar ik bleef er bijna elke dag naar kijken. Ik was eigenlijk blij om iets te vinden waarin ik geïnteresseerd zal blijven en waarin mijn verscheidene belangstellingen samenkomen met de taal. Het sympathieke nieuwsanker was mooi meegenomen.
Later ben ik tot de conclusie gekomen dat wij allemaal zeker vooruitgang hebben geboekt op allerlei gebieden maar soms bekijken wij dat gewoon niet objectief of verwachten wij te veel van onszelf. Dus, wees tevreden met elk nieuw aangeleerd woord, elk nieuw gesprek in het Nederlands en beleef iets unieks!