Een tijd geleden schreef de Vlaamse schrijfster Delphine Lecompte een brief naar Humo. Ze heeft het in die brief over wit privilege: voor haar heeft privilege meer te maken met macht en geld, dan met afkomst en geslacht. Paul, een student uit niveau 6, kroop in zijn pen en schreef een reactie op die brief.
Delphine Lecompte is een bekende Vlaming op het hoogtepunt van haar carrière. Als gevierd dichter en romanschrijfster kreeg ze onlangs in Vlaanderen veel lof dankzij haar optreden in de populaire quizshow: De Slimste Mens.
Ze is een aantrekkelijke en bekende dichteres, dus het is normaal om te lezen over haar affaires met onstuimige jonge mannelijke schrijvers, filmregisseurs en bankiers. Behalve: Delphine heeft geen orthodoxe smaak voor mannen. Haar meest langdurige affaire was met een 88-jarige kruisboogschutter genaamd Omer. Maar na een tijdje begon de dichteres zich ingesloten te voelen, en in de hoop meer opwinding en avontuur te vinden, wendde ze zich tot een 62-jarige, carapils-drinkende, voormalige vrachtwagenchauffeur genaamd Frank.
De voormalige vrachtwagenchauffeur is een van de vergeten mensen van België, en des te beminnelijker. Ik verwacht nog steeds dat deze hele zaak als een grap zal worden afgedaan, maar toch verdedigt Delphine hem fel. Delphines punt is dat, hoewel Frank zowel blank en een 'boomer' is, hij duidelijk niet bevoorrecht is. Hij zit - in Delphines woorden - 'in een krappe beschimmelde huurwoning met gevaarlijke bedrading en een huiveringwekkend gasfornuis, de huisarts in de buurt bekijkt kil en bekeurend zijn door Cara gehavende tronie en zijn door nicotine verkleurde vingers.'
Volgens Delphine bevestigt het bestaan van Frank dat wit privilege een mythe is. Of zoals de dichteres het zegt: 'Een gemeen en giftig cliché, en een kwaadaardige, flagrante, uiterst kwetsende leugen.' Hoewel ze het prachtig beschrijft, ontbreekt het aan nuance. Het feit dat er één of zelfs veel niet bevoorrechte blanke mannen bestaan, ontkent niet het bestaan van wit privilege. Om het bestaan ervan aan te tonen, hoef je alleen maar aan te tonen dat niet-blanke mensen over het algemeen vaker kansarm zijn dan blanke mensen.
Wit privilege is in ieder geval een concept dat in de VS is ontstaan, een land waar zwarte mensen tien keer meer kans hebben om de gevangenis in te gaan dan blanken. Een zwaarlijvige voormalige Belgische vrachtwagenchauffeur weerlegt niet dat er in de VS wit privilege bestaat. Het probleem met wit privilege is niet dat het een leugen is, het is dat het de maatschappij in staat stelt de strijd van blanke mensen af te wijzen, vooral als die blanke mensen toevallig racistisch zijn.
En wat is de beste manier om kansarme mensen te helpen in hun strijd? Met hen praten, naar hen luisteren, hun problemen breder onder de aandacht brengen, van hen houden. Kortom, precies wat Delphine doet met als resultaat dat in ieder geval één voorheen kansarme ex-vrachtwagenchauffeur niet meer zo kansarm lijkt.
Dit artikel is een reactie op de tekst van Delphine Lecompte in het Vlaamse tijdschrift Humo.